Μπουζούκι μου διπλόχορδο (Παλαιoβιβλιοπωλείο)

Όταν πεθάνω -κούφια η ώρα- θα πάω μ' ένα παράπονο: Που δεν μπόρεσα -δεν πρόκανα- δεν είχα τη θέληση να μάθω, έστω και στοιχειωδώς, μπουζούκι. Κι ας το αγάπησα με πάθος, κι ας το τραγούδησα, κι ας με πάει στον έβδομο ουρανό ο ήχος του.
Ζηλεύω, ναι ζηλεύω, αμαρτία ομολογημένη, τους μπουζουκτσήδες σαν τους θωρώ να ανεβοκατεβαίνουν άνετα τα δάχτυλά τους στο μάνικο.
Τρελαίνομαι κυριολεκτικά ακούγοντας δεξιοτέχνες να παίζουν ταξίμια.
Συγκινούμαι από το τσίγκινο παράπονο της πενιάς.
Μαζεύω δίσκους, όπως άλλοι μαζεύουν ομόλογα.
Νοιώθω σαν τους παλιούς εξερευνητές που ανακάλυπταν άγνωστες ηπείρους, όταν ακούω για πρώτη φορά κάποιο "χαμένο" τραγούδι από τα τόσα "χαμένα" αυτής της τεράστιας παραγωγής των ρεμπέτηδων που δεν τους πρόλαβα.
Τους φαντάζομαι να παίζουν, να γλεντούν και να πίνουν.
Υγρά και... αέρια.
Και φαντάζομαι, και αντιδρώ άσχημα, όταν ακούω κάποιους να υποτιμούν το μπουζούκι. Να το λένε τούρκικο και ξενόφερτο. Αυτό το όργανο που περπάτησε τις χιλιετηρίδες αντάμα με τον Ελληνισμό. Συντροφεύοντας κάθε στιγμή της καθημερινότητας του Έλληνα.
Μα, δυστυχώς, τα ελληνικά τα πετάξαμε στην άκρη. Τις φουστανέλες, τα τσαρούχια, τα μπουζούκια, τη λεβεντιά. Διεκδικώντας σαν βλαχοπρόξενοι την είσοδό μας στα σαλόνια των Ευρωπαίων. Διακονιάρηδες μιας κουλτούρας ξένης.
Όμως το μπουζούκι επιβίωσε όπως επιβίωσαν τα ελλληνικά μας γονίδια. Και βγήκε λεβέντικα μπροστά και κάποια στιγμή δικαιώθηκε.
Γι' αυτό το μπουζούκι, το άγνωστο στους πολλούς, γράφω σ' αυτό το βιβλίο. Όσα μπόρεσα να μάθω απ' αυτούς που το 'ξεραν και το 'ζησαν. Άργος, Φεβρουάριος 1996, Γιώργος Ν. Μουσταΐρας (Από τον πρόλογο της έκδοσης)


Περιεχόμενα

Αντί προλόγου
1. Πανδούρα - Ταμπουράς
2. Οι παλιοί οι μπουζουξήδες
3. Η κατασκευή του οργάνου
4. Τα ντουζένια
5. Οι "δρόμοι" του μπουζουκιού
6. Τα ταξίμια
Επίλογος
Παράρτημα:
-Οι πρωτομάστορες της διπλοπενιάς - του Γιώργου Καραμάνου (Περιοδικό "Συλλογή", Μάρτιος 1969)
-Ο Νικολάκιας - του Σπύρου Μήλια (Εφημερίδα "Παρατηρητής", 16 Φεβρουαρίου 1994)
Πηγές:
Βιβλία
Περιοδικά